DOSTLAR UNUDULMUR

Gəncədə bir şair-alim tanıyırdım – Rübail. İlk tanış olduğum Sədnik müəllimdi. O, sonralar məni Rübaillə tanış etmişdi. Adətiydi, həmişə Sədnik müəllimlə görüşəndə mənə deyirdi:
– Sən bu İmam Hüseyn şəhərinə niyə az-az gəlirsən? Bu təmiz hava, su səni buralara çəkmirmi? Mer-meyvəsi əla, göyərtiləri dadlı, xörəklərinin dadı-tamı bir ayrı...
– Əlbəttə, mən də Gəncəni çox sevirəm, amma buraya işim düşəndə gəlirəm.
Bir dəfə yenə Gəncəyə gedəndə Sədnik müəllimlə rastlaşdım, şair dostum Rübail də yanımdaydı. Görüşdük, amma Sədnik müəllim haraya tələsirdi deyə bizimlə sağollaşdı:
– Bağışlayın, tələsirəm. Amma yaxşı oldu, siz söhbətinizi eləyin.
Şair dostum mənə yaxınlıqdakı parkı göstərdi:
– Gəl burda əyləşək. Görüşdüyümüz yaxşı oldu.
Ötəndən-keçəndən söz saldıq, söhbət gəlib Gəncə çinarının üstə çatanda dostumun gözləri parladı:
– Demək, sən də Gəncəni, onun çinarlarını sevirsən?
– Bəli, mən Gəncəni çox sevirəm. Bu qədim şəhər Nizamini, Məhsətini yetirib.
– Məhsəti haqqında nə deyə bilərsən?
– Böyük şairdi. Onun rübailərinin vurğunuyam. Səhv etmirəmsə Nigar Rəfibəyli tərcümə edib. Bu balaca kitabçanı çox vaxt çantada gəzdirmişəm. Nigar Rəfibəyli də çox sevdiyim şairlərdəndi.
Gördüm şair dostum güıümsünür. Mən söhbətimi davam etdirdim:
– Məhsətinin xeyli rübailərini əzbərdən bilirəm. Hə, onun bu rübaisini daha çox sevirəm:

İstədim Əcəmdən məktub göndərəm,
Qəlbim qan ağladı, boğdu məni qəm.
Qəlbimin qanıyla yazdım məktubu,
Həm məktub ağladı, həm mən, həm qələm.

Sənin də rübailərin gözəldi.
– Yadında qalanı varmı?
– Var.

Uçan quşa bənzər Azərbaycanım,
Ürəyi Gəncədir, nə üçün danım.
Bir qanad Məhsəti, biri Nizami –
Biri ürəyimdi, o biri canım.


Rübai şairin öz alın təri,
Kəpəzdən qoparıb mirvariləri.
Göygölə batırıb, çinarla yazıb,
Deyirlər Məhsəti mirvariləri.

Bir ocaq qaladıq, sacı özündən,
Bir yumaq doladıq, tacı özündən.
Günlər gəlib keçdi ağlı-qaralı,
Şirini özündən, acı özündən.

Dostum rübailərini eşidincə maraqlandı:
– Sənə mən “Rübailər” kitabından vermişəmmi?
– Yox, verməmisən.
– Sədnik düz deyir, sən buraya az-az gəlirsən. Bəs onda bu rübailəri hardan öyrənmisən?
– Dostların birindən kitabını bir-iki gün alıb vərəqlədim.
– Belə de. Sən də gələndə həmiə atüstü görüşürük. Bir dəfə də evə getsəydik, uşaqları da tanısyadın...
– İnşallah, bir gün bunu da eləyərik. Yalan nə deyim, elə Sədnik müəllimlə də belə görüşürəm.
...Şair dostumla az-az görüşsəm də onun mülayim xasiyyəti, şirin söhbəti, böyük Gəncə məhəbbəti həmişə məni cəlb edirdi. Həmişə Gəncəyə gedəndə Rübaili görməyə can atar, onunla görüşəndə çox sevinərdim. Şairin könül dünyası zəngindi, söhbəti şirindi. Əlbəttə, şair dostumla bağlı xatirələrim çoxdu. Xatırladım ki, şair dostumun, yəni Abdullayev Rübail Nəcəf oğlunun mayın iyirmi biri ad günüdür. Bəli, dostum yaşasaydı 81 yaşı tamam olacaqdı. Burda nənəm Xəstə Zərnişanın bir bayatısı yadıma düşür:

Bacının bacı dərdi,
Yoxdu əlacı, dərdi.
Keçdi şirin söhbətimiz,
Qaldı bir acı dərdi.

Bəli, dostlar unudulmur, xatırlanır.

Tacir SƏMİMİ
filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, dosent