QUNDAQDA SUSDURULAN HİMNLƏR…

ƏMRAH FƏQANOĞLU

...YAXUD BEYNƏLXALQ ALƏMİN KOR OLUB GÖRMƏDİYİ KÖRPƏLƏRİMİZ…

Fransız yazıçısı Viktor Mari Hüqonun sözləridir: “Yer üzündə körpə qığıltısından təntənəli himn yoxdur”.

Çünki hər yeni doğulan körpə bəşəriyyətin sabahı, gələcəyi, ümidi deməkdir, onların doğuluşu, “təntənəli himni” olmadan gələcəyin mövcudluğu mümkünsüzdür. Amma erməni qaniçənləri üçün azərbaycanlı, onların təbirincə desək, türk körpələrinin qığıltısı nəinki təntənəli himn, heç insanlığa çağırış anlamı da kəsb etməyib və etmir. Onlar, əksinə, bu qığıltıdan hiddətlənir, vampirə dönür, bütün bəşəriyyətə təhdid olaraq öz işgəncə üsullarını qundaqda olan südəmər fidanlar üzərində tətbiq edirlər.

Məsələn, iyrənc missiyası ilə tarixə özünü vicdanı və şəxsiyyəti ləkəli məxluq kimi pərçimləyən erməni yazıçısı Zori Balayanın 1996-cı ildə nəşr etdirdiyi “Ruhumuzun canlanması” kitabını oxumaq gərəkdir ki, bu ikiayaqlı vəhşinin özü kimi erməni cəlladları ilə birgə 1992-ci ilin fevralında Xocalıda azərbaycanlı körpələri necə ağlasığmaz işgəncələrlə qətlə yetirməsindən xəbərdar olasan. Qatil həmin kitabında yazır:

“Biz Xaçaturla ələ keçirdiyimiz evə girərkən əsgərlərimiz 13 yaşlı bir türk uşağını (türk deyndə azərbaycanlı nəzərdə tutur-Ə.F.) pəncərəyə mismarlamışdılar. Türk uşağı çox səs-küy salmasın deyə, Xaçatur uşağın anasının kəsilmiş döşünü onun ağzına soxdu. Daha sonra bu 13 yaşındakı türkə onların atalarının bizim uşaqlara etdiklərini etdim. Başından, sinəsindən və qarnından dərisini soydum. Saata baxdım, türk uşağı yeddi dəqiqə sonra qan itirərək dünyasını dəyişdi. Xaçatur daha sonra ölmüş türk uşağının cəsədini hissə-hissə doğradı və bu türklə eyni kökdən olan itlərə atdı. Axşam eyni şeyi daha üç türk uşağına etdik…”

Bax, budur zəhərlənmiş, xalqımıza qarşı nifrətdən yoğrulmuş erməni xislətinin əsl mahiyyəti. Özü də utanmadan, həyasızcasına, yazılan və yazılmayan bütün qanunlara meydan oxuyaraq, bəzən də lap tüpürərək, qoca və qadınlarımıza, körpələrimizə, maddi-mənəvi mədəniyyət abidələrimizə qarşı törətdikləri vandallıqları ilə öyünürlər. Cansız heykəlləri gülləbaran etmələrini cəngavərlik sayırlar. Azərbaycanlı körpələrə qarşı edilən ağlasığmaz erməni vəhşilikləri günü bu gün də davam edir. Qarabağda öz gəlinciyi ilə oynayan iki yaşlı Zəhranın nənəsi ilə birgə qanına qəltan edilməsindən dolayı qəlbimizə vurulan yara hələ də qaysaq bağlamayıb. Sözdə guya haqqın, ədalətin tərəfində dayandıqlarını bir-iki bəyanatla gözə soxan beynəlxalq qurumlar isə erməni vandalları, uşaq qatilləri qarşısında öz acizliklərini sərgiləməkdədirlər. Bu azmış kimi, öz içərimizdə olan bəzi hüquq müdafiəçiləri, açıq-aşkar erməni qaniçənləri ilə mövqe həmrəyliyi nümayiş etdirənlər də belə məqamlarda susur, özlərini korluğa, karlığa qoyurlar. Amma bayraq təəssübü çəkən Ramil Səfərovu, günahsız , dinc soydaşlarımızın işgəncə ilə öldürülməsinə dözməyib, qaniçənlərin yuvasına aslan kimi şığıyan Mübariz İbrahimovu qan tökməkdə ittiham edəndə yatan, çox güman ki, yerli-dibli olmayan vicdanları ilə erməni vandallarının min bir işgəncə ilə öldürdükləri, anaları ilə birgə əsir götürüb qul kimi işlətdikləri azərbaycanlı körpələrin taleyini yada salmırlar. Utanmadan da döşlərinə döyüb, özlərini hüquq müdafiəçiləri, haqq-ədalət carçıları, humanizm mələkləri adlandırırlar.

Haqq-ədalət, hüquq demişkən, iyunun 1-i Beynəlxalq Uşaqların Müdafiəsi günüdür. 1950-ci il il iyunun 1-də BMT Baş Assambleyasında- “Qadınların Beynəlxalq Konfransı”nda uşaq hüquqlarının təmin edilməsi ilə bağlı təkliflər səslənib və elə həmin tədbirdə də 1 iyun tarixini uşaqların beynəlxalq müdafiəsinə həsr etmək qərarı verilib. Bununla da, iyunun 1-i Uşaqların Beynəlxalq Müdafiəsi Günü kimi tarixə düşüb.