Təndir istisi kimi...
O, hər dəfə bizə zəng edəndə kiçik qızım “Ata, Ulduz xanım zəng edib”, – deyə telefonun dəstəyini mənə verərdi. Mən də bilərdim ki, zəng edən Fərqanə xanımdı. Övladlarım Fərqanə xanımın şeirlərini “Ulduz” jurnalından oxumuş və onun adını öz aləmlərində “Ulduz” qoymuşdular. Təbii ki, mən də etiraz etməmişdim. Jurnalı hər dəfə evə gətirəndə “Ata, Ulduz xanımın şeirləri yenə jurnalda varmı?” – soruşardılar.
Şeirlər olanda mən də ürəklə “Var!” – deyər, olmayanda, elə mən də məyus olardım uşaqlar kimi, amma onları ürəkləndirib, “Baxın, Ulduz xanımın kitabları var, oradan oxuya bilərsiniz” – deyərdim. Hiss edərdim ki, yeni şeir arzusundadırlar. “Təndir” şeirini dönə-dönə oxuyardılar... Kəndə gedən kimi həyətdə təndir axtarardılar. Bizim də ki təndirimiz hardadır? Nənəm rəhmətə gedəndən, anam xəstələnəndən sonra təndir də küsdü bizdən. Amma Fərqanə “Təndir”i ürəyimizə, ruhumuza elə yazdı ki, biz unutduq həyətimizdəki təndirin yoxluğunu, öz aləmimizdə yaşatdıq. Şairin də ucalığı bu deyilmi?
Tez-tez öz-özümə ürəyimdə oxudum “Təndir”i. Heç yadımdan çıxmadı... Sanki ürək sirdaşıma çevrildi bu şeir Fərqanənin özü kimi. Onunla dərdləşmək imkanı olanda özü, olmayanda “Təndir”i dadıma çatdı. O, hansı mövzudan yazdısa, elə “Təndir” kimi isti oldu. Çünki ürəyindən süzülən sevgi ilə isitdi sətirlərini. Elə söz çələngi yaratdı ki, ətrini duyunca bir də duymaq istədin, istədin, istədin, amma heç doymadın. Bu şeirlər onu heç kimə bənzətmədi.
Doğrusunu deyimmi? Heç bir “Nobel” mükafatçısı Fərqanə qədər hislərimə, duyğularıma təsir edə bilməyib. Bəs ən yüksək mükafatı oxucu sevgisi ilə qazanmırlarmı, yaxud ən yüksək mükafat oxucu məhəbbəti deyilmi? Eşitdim ki, Fəranə xanımın şeirləri “Ulduz”un son sayında dərc olunub. Gərək jurnalı alıb uşaqlar üçün aparım, sevinəcəklər. Mən də xəyalən Fərqanəli “Ulduz”la Fərqanəli günlərə qayıdacam. Bir də, Fərqanənin yoxluğunu uşaqlara deməmişəm. Heç bilmədim necə deyim, necə izah edim, hardan başlayım... ona görə də düşündüm ki, qoy, bilməsinlər. Ürəklərindəki Ulduz sevgisi həyatda da onlarla yaşasın...
Böyükağa MİKAYILLI,
jurnalist
